Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Ιστορίες του καφενέ: Απροσπέλαστοι κόσμοι

Ιστορίες του καφενέ

Δύο γυναικείες παρουσίες. Περπατούν παρέα, αλλά όχι μαζί. Το νιώθεις. Η μεγαλύτερη σε ηλικία προπορεύεται μισό βήμα. Η μικρότερη ακολουθεί, απρόθυμα θα  έλεγε ένας καλός παρατηρητής.
Βγήκαν από μια εκκλησία. Ένα σύντομο πέρασμα για ένα κερί και μια προσευχή.
Οι σακούλες στα χέρια μαρτυρούν πρωινά ψώνια. Καμία όμως χαρά στα ανέκφραστα πρόσωπα και των δύο. Τόσο διαφορετικές και τόσο όμοιες.
Αν τις κοιτάξει κανείς καλύτερα θα υποπτευτεί εύκολα τη σχέση: Μάνα και κόρη.
Ένα καφενείο στο δρόμο τους, η επόμενη στάση τους.
-Ας καθίσουμε εδώ. Κουράστηκα λέει η μητέρα. 
Γύρω στα 75 μπορεί και περισσότερο. Ποιος μπορεί να υποθέτει σωστά την ηλικία σε ένα γερασμένο μα φροντισμένο πρόσωπο; Τα κόκκινα χείλη σε παραξενεύουν. Το βαμμένο ξανθό μαλλί μαρτυράει ναρκισσισμό. Ίσως.
Η κόρη ακολουθεί. Καμία απόκριση.Κάθεται εκεί που της υποδεικνύεται.
Γύρω στα 55. Απεριποίητη, βλέμμα αδιάφορο, μαλλιά έντονα γκριζαρισμένα, τραβηγμένα πίσω, πιασμένα με ένα λάστιχο.

-Τι θα πάρετε ωραίες μου κυρίες, ρωτάει χαμογελαστός ο καφετζής.
-Εγώ έναν ελληνικό παρακαλώ. Γλυκύ βραστό. Η κόρη έναν χυμό. Έχετε φρέσκο; 
-Ασφαλώς....
-Ωραία. Χωρίς πάγο. Έχει ευαισθησία από μικρή στα λαιμά της.
Ο καφετζής απομακρύνεται έχοντας μια περίεργη αίσθηση. Δεν άκουσε καθόλου τη φωνή της άλλης κυρίας. 
"Περίεργα πράγματα", σκέφτεται. Αλλά τον απορροφά η δουλειά του και γρήγορα ξεχνά.
Κλεισμένες στον κόσμο τους, δεν κάνουν καμία επαφή τα μάτια τους. 
Η μητέρα κοιτάζει τριγύρω περίεργα. Η κόρη το πάτωμα. Βυθισμένη στις σκέψεις της.

-Ωραία είναι εδώ. Πώς δεν το είχα παρατηρήσει ξανά το καφενεδάκι.Δες η κληματαριά. Πετάει μάτια. Σε λίγο καιρό θα είναι όνειρο έξω, με λιακάδα...
Να ξανάρθουμε!
Παιδί μου ; Με ακούς; Σου λέω για την κληματαριά. Πού ταξιδεύεις πάλι;
Ντροπή σου. Σου μιλάω και με γράφεις κανονικά! Πάντα αφηρημένη! Μια ζωή τα ίδια....

-Ορίστε... σας ακούω μητέρα. Τι είπατε; Κοιτούσα το πάτωμα. Δείτε όμορφους σχηματισμούς που κάνουν οι μαρμαρίνες. Μου θύμισαν σκακιέρα. Έχω χρόνια να παίξω σκάκι... Κάνει μια αποτυχημένη προσπάθεια να χαμογελάσει....

-Έλεος παιδί μου! Ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι! Εκνευρισμένη ξεφυσά και γυρίζει αλλού το βλέμμα της. 
Η κόρη δεν βλέπει την απαξίωση. Δεν χρειάζεται. Την είχε ήδη νιώσει.
Την ένιωσε και πριν λίγες ώρες. Στο μαγαζί με τα ρούχα. Δοκίμασε πολλές φούστες. Όσες τις είχε υποδείξει η μητέρα. Τα ρούχα πάνω στο εύσωμο σώμα της έδειχναν σαν τσουβάλι. Η μητέρα της είχε και πάλι θυμώσει μαζί της. 
-Πήρες κι άλλα κιλά; Γιατί δεν σου κάνει το νούμερο; Αυτό είναι το νούμερο σου! Παιδί μου τρως στα κρυφά πάλι;
Αγόρασαν μία τελικά από τις πολλές που δοκίμασε. Δεν της άρεσε. Τη διάλεξε η μητέρα της και την πλήρωσε.
Στο επόμενο μαγαζί μπήκαν γιατί η μητέρα είδε μια μπλούζα που θεώρησε ότι ταίριαζε με τη φούστα. Δεν της άρεσε. Δεν ρωτήθηκε.

Τώρα στο καφενείο σκεφτόταν ότι το μόνο που ήθελε ήταν να φάει ένα γλυκό. Είδε στο διπλανό τραπεζάκι ένα ζευγάρι. Η γυναίκα έτρωγε ένα κανταΐφι. Το ζήλεψε. Δεν τόλμησε να πει κάτι. Ήξερε την πληρωμένη απάντηση: Πρέπει να χάσεις κιλά! 

Πρέπει! Το ρήμα που στοιχειώνει τα πενήντα πέντε τελευταία χρόνια της ζωής της. 
Πρέπει να είσαι σεβαστική.
Πρέπει να μου μιλάς στον πληθυντικό.
Πρέπει να τελειώσεις των Καλογρεών.
Πρέπει να γίνεις νοικοκυρά.
Πρέπει να διακόψεις τη σχέση σου με τον Κώστα. Δεν θα δώσω την κόρη μου σε έναν φοιτητή! Θα περιμένεις. Η Ευανθία μου είπε ότι θα μας φέρει τα καλύτερα προξενιά.
Μια ζωή "πρέπει". Μια ζωή υποταγή. Μια ζωή απαξίωση.
Μία ζωή χαμένη! σκέφτεται και κοιτάζει το πάτωμα. "Πόσα χρόνια έχω να παίξω σκάκι".
Το σκάκι της θύμισε τον σκακιστικό όμιλο. Της θύμισε τον Κώστα. Τις κλεφτές ματιές. Τα ραβασάκια. Τον ανεκπλήρωτο Έρωτα.
Προξενιό δεν κάθισε τελικά κανένα. Δύο-τρία πέθαναν πριν καλά καλά γεννηθούν. Μετά το πρώτο ραντεβού γνωριμίας, οι υποψήφιοι εξαφανίζονταν.
-Κάτι τους κάνεις εσύ! Αστοιχείωτη! Τους διώχνεις! της έλεγε κάθε φορά η μητέρα. Με απαξίωση.
Πάλι η απαξίωση.
Στο πετσί της την είχε. Κάτω από το δέρμα της, δεύτερο δέρμα! 
Ίσως τους έδιωχνε τελικά. Ίσως δεν άξιζε καμία τύχη!
Ήταν απλά άτυχη. Ναι, αυτό ήταν!

Ρούφηξε με το καλαμάκι αφηρημένη έως το τέρμα τον χυμό της. Ο θόρυβος ενόχλησε τη μητέρα.
-Επίτηδες το κάνεις ε; Ανόητο πλάσμα!
-Όχι μητέρα. Σας ζητώ συγγνώμη. Ξεχάστηκα.
-Ναι , ναι... κοιτούσες το πάτωμα σκακιέρα! Μήπως μέτρησες και τα κουτάκια παιδί μου;

Η κόρη δεν απαντά. Σιωπά. Κλείνει τα βλέφαρα και σκέφτεται. Αρχίζει ένας ταραγμένος μονόλογος. Επιτέλους θυμώνει. Σηκώνεται, φωνάζει "όχι άλλο", δίνει ένα γερό χαστούκι στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο της μητέρας και το βάζει στα πόδια. 
Τρέχει στο πλακόστρωτο πεζόδρομο προς την ελευθερία.Στην αρχή αργά, έπειτα γοργά. Επιτέλους! Ελεύθερη!
Ξαφνικά σταματά. Στο τέλος του πεζόδρομου υπάρχουν δύο δρόμοι. Δεν ξέρει τι να κάνει μετά. Ποιον να διαλέξει. Πού να πάει; Τι να την κάνει την ελευθερία; Ξαφνικά τρομάζει.
Ταράζεται.Πού να πάει; Τι κάνει τώρα; Η ανάσα της δυναμώνει, Η καρδιά χτυπά δαιμονισμένα!
Ξαφνικά ανοίγει τα μάτια. Είναι ακόμα εκεί. Η μητέρα της κοιτάζει αδιάφορα έξω. 
Ανακουφίζεται. Κρυφογελά. Ήταν ένα όνειρο ευτυχώς, αναλογίζεται.
-Τι χασκογελάς παιδί μου; Πενήντα χρόνων γαϊδάρα και αυτή γελάει σαν χαζό μαθητούδι! Σοβαρέψου κόρη μου!
Τώρα γελάει μέσα της. Όλα καλά. Η μητέρα είναι εκεί. Δεν την χαστούκισε. Τώρα θα πληρώσουν και θα γυρίσουν σπίτι. Παρέα, αλλά όχι μαζί. 
Θα φάνε το μεσημεριανό τους και θα κλειστούν κάθε μία στο δωμάτιο της.
Θα κρεμάσει τα καινούργια της ρούχα στην ντουλάπα και θα βγάλει το σκάκι που έχει φυλαγμένο χρόνια στο πατάρι της ντουλάπας.
Θα παίξει μια παρτίδα σκάκι.
Ίσως έρθει αυτός απέναντι της και παίξει μαζί της. 
Ίσως, ελπίζει, κάποτε να έχει τη δύναμη να κάνει ένα ρουά ματ στη ζωή της.......
Πόσο συνηθίζει αλήθεια ο σκλαβωμένος τις αλυσίδες του, πόσο έχει ανάγκη να ακούει το θόρυβο τους με τα χρόνια.....


πηγή

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στις Ιστορίες του καφενέ.
Οι δημοσιευμένες ιστορίες μέχρι στιγμής:


Δημήτρης Ασλάνογλου, "Κι όμως είπε αλήθεια"


Για το 3ο Συμπόσιο Ποίησης συνεχίζουμε να
ψηφίζουμε εδώ

Καλή σας μέρα!
@ριστέα


80 σχόλια:

  1. Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου γιατί είναι πέρα ως πέρα αληθινή.
    Υπάρχουν κόρες που ανάσαναν μόνο όταν έσβησε η ανάσα των μανάδων τους και τότε ο αέρας τους φάνηκε πολύ βαρύς για να τον αντέξουν απευθείας χωρίς να έχει προηγουμένως διυλισθεί απ' τη μάνα τους.
    Ευχή: Καμιά κόρη στο εξής να μην είναι υπό τον ζυγό της μάνας αφέντρας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήμουν βέβαιη ότι ήταν αληθινή Φλώρα μου όταν την έγραφα!
      Έγραφα κάτι που δεν θα ήθελα να συμβαίνει στη ψυχή κανενός παιδιού!
      Αμήν θα πω στην ευχή σου!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα Αριστέα μου.
    Είμαι σίγουρη πως διαβάζοντας αυτή την ιστορία πολλοί θα βρούνε μέσα της κομμάτια της ζωής τους... εγώ τουλάχιστον βρήκα πολλά, τόσα «πρέπει» που μπορούν να στοιχειώσουν μια ζωή.
    Πόσες τέτοιες ζωές σαν αυτή που περιγράφεις υπήρξαν, υπάρχουν γύρω μας, κλεισμένες σε τοίχους, πίσω από κλειστά παράθυρα !
    Γνώρισα μια τέτοια ακριβώς ίδια περίπτωση λίγο κοντά στα Χριστούγεννα, μόνο που ήταν γιαγιά με εγγονή. Η εγγονή γύρω στα σαραντατρία, με νοημοσύνη έφηβης κι η γιαγιά μια δεσποτική γυναίκα που προλάβαινε κάθε λέξη της νεότερης γυναίκας φοβούμενη μήπως κάποια γνωριμία την αποσπάσει από τα γερασμένα αυταρχικά της χέρια , επιδεινώνοντας μέσα στον χρόνο το πρόβλημα νοημοσύνης της.
    Βλέπεις λοιπόν… έγραψες μιαν αληθινή ιστορία.

    Να είσαι καλά Αριστέα μου,
    Όμορφη Κυριακή να έχεις !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγαλώσαμε με πολλά "πρέπει " κι εμείς οι παλιές Λεβίνα μου.
      Ως ένα σημείο δεν είναι κακό... Τα όρια χρειάζονται. Καταπιάστηκα με την περίπτωση που ξεφεύγει η κατάσταση και δεν έχει να κάνει με τα όρια αλλά με καθαρό αυταρχισμό ...δεσποτισμό όπως αναφέρεις κι εσύ!
      Θλίβομαι που είναι αληθινή!!!
      Φιλιά πολλά χαρά μου!
      Καλή εβδομάδα! :))

      Διαγραφή
  3. Όταν ακούω παιδιά να μιλάνε στους γονείς τους στον πληθυντικό, καταλαβαίνω πως τους χωρίζει ένας ωκεανός από άσχημα συναισθήματα μεταξύ άλλων...
    Αποτυχημένος ο γονιός που σκλαβώνει και εκμηδενίζει το παιδί του κι αποτυχημένο το παιδί που δε βρίσκει το θάρρος να πάρει τη ζωή του στα χέρια του...άνθρωποι που τους δένουν τα πρέπει και η εξάρτηση και όχι η αγάπη...
    Η ιστορία σου είναι δυνατή και αληθινή...πάω στοίχημα πως αρκετοί σκλαβωμένοι κυκλοφορούν γύρω μας σέρνοντας τις αλυσίδες τους καλύπτοντας την ανάγκη τους για αγάπη, πίσω από πληθυντικούς που δεν έχουν νόημα και αποξενώνουν!
    Φιλιά πολλά και καλή Κυριακή....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς Μαρία μου:είναι αποτυχημένος ο γονιός που σκλαβώνει και εκμηδενίζει το παιδί του. Δεν είναι αγάπη αυτή! Γιατί απλά δεν έχει λάβει κι ο ίδιος αγάπη!
      Δεν βάζω στοίχημα ...είναι σιγουράκι :))
      Φιλιά πολλά!
      Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα Αριστάκι
    Πανέμορφη καλογραμμένη
    με πλούσια μηνύματα η ιστορία σου
    Προϊόν των καιρών μας που η μοναξιά
    αλλά κι η απαξίωση απλώνουν ρίζες
    στις ζωές μας!!!!
    Γράφε Αριστέα μου έχεις πολλά να δώσεις
    ακόμα και σε έναν ευρύτερο κύκλο!!!!!

    φιλάκια πολλά και καλή Κυριακή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Ελένη μου!
      Μου αρέσει τελικά να γράφω σε αυτό το είδος! Ίσως το συνεχίσω :))
      Φιλάκια πολλά!
      Καλή εβδομάδα εύχομαι!

      Διαγραφή
  5. Μμ πρωινό προβληματισμών αυτό!!!!!!!!!!!!! 'Εθιξες σημαντικά θέματα που απασχολούν--ελπίζω όχι πολλές- υπάρξεις που ζουν καταπιεσμένες κάτω από τη σκιά των γονιών τους. Μα το κυριότερο είναι ότι δεν έχουν τη δύναμη να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.......Δεν ξέρω αν είναι η συνήθεια της σκλαβιάς ή η ατολμία του σκλαβωμένου να ζήσει......Ζουμερό θέμα όμορφα γραμμένο!!!!!!!!!!!
    Καλημέρα Αριστέα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι αν προβλημάτισα Άννα μου!
      Μου αρέσει να αγγίζω βαριά θέματα με αυτό τον τρόπο!
      Φιλάκια πολλά και καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  6. Αριστέα μου η ιστορία σου είναι μέσα από τη ζωή βγαλμένη. Οδυνηρή μια τέτοια κατάσταση.
    Να έχεις μια όμορφη Κυριακή!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Ελένη μου! Χαίρομαι που προβλημάτισε ( όχι δεν θέλω να αρέσει...δεν είναι θέμα αυτό να αρέσει!)
      Φιλάκια πολλά !
      Καλή εβδομάδα εύχομαι χαρά μου!

      Διαγραφή
  7. Πόσα λογοτεχνήματα έχουν γραφεί για την αγάπη τής μάνας! Πόσο έχει υμνηθεί αυτό το υπέροχο συναίσθημα!
    Και πόσο λίγα έχουν γραφεί για την «τανάλια» τής μάνας. Ίσως γιατί δε βγαίνει εύκολα προς τα έξω. Πόσες ψυχές δε μπόρεσαν να αποτινάξουν αυτήν την ασφυκτική αγκαλιά!
    Και πόσο οδυνηρό, ιδίως για κόρες, που όταν έφυγαν από τη μητρική επιτήρηση, δε μπορούσαν να χωνέψουν το πώς ανέχτηκαν τόσα χρόνια σκλαβιάς.
    Παραστατικό, πειστικό, ελκυστικό μέχρι το τέλος, χωρίς πλατειασμούς το διήγημά σου, Αριστέα, αναδεικνύει το ύψιστο αγαθό τού ανθρώπου: την ελευθερία. Και χρησιμότατο για γονείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο Άρη! Δεν έχουν γραφτεί αρκετά για την καταπίεση, τον αυταρχισμό τη λάθος αντίληψη της αγάπης!
      Χαίρομαι που άρεσε ο τρόπος γραφής μου! Αυτό μόνο ! Γιατί το θέμα .....
      Καλή εβδομάδα εύχομαι!

      Διαγραφή
  8. Αυτός ο κυρ Μιχάλης μπορείς να μου πεις που βόσκει;;; Χάθηκε να της φέρει κανα φλιτζάνι στο κεφάλι, έστω κανά πιατάκι μπακλαβά; Τώρα που τον χρειαζόμαστε πήγε και κλείστηκε στην κουζίνα του κι αυτός! Έλεος!

    Αν η γυναίκα διανύει την 5η δεκαετία της ζωής της και υποτάσσεται ακόμη στη μάνα, προφανώς βλέπει τις αλυσίδες για κόσμημα.

    Δεν την κακίζω, υπάρχουν «γονείς», υπερπροστατευτικούς του λένε – εγώ άθλιους – που θεωρούν πως δια της αέναης επιβολής στα παιδιά τους, βρίσκονται και αυτοί εμμέσως σε μικρότερη ηλικία.

    Περισσότερο τσαντίστηκα με τον καφετζή.
    Κυρ Μιχάλη … με σύγχυσες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αμ τι να έκανε ο άνθρωπος; Είδε μια γυναίκα που δεν μιλούσε! Μετά απομακρύνθηκε...Πού να καταλάβει κι αυτός;
      Καλά χρησιμοποίησες τη λέξη: άθλιοι!!!
      Κι άμα είναι άθλιοι τι να τους κάνει ένας καφετζής;
      Καλή εβδομάδα Πέτρο μου!

      Διαγραφή
  9. Καλημέρα!!
    Το απέδωσες τόσο πετυχημένα..
    Δυστυχώς είναι πολλοί που βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις με αυτές τις επιλογές.. Παρατηρώ καθημερινά και συναντώ λόγω δουλειάς..
    Μου θύμισε λίγο τη ιστορία με τον αλυσοδεμένο ελέφαντα..

    Πολλά φιλάκια να έχεις μια υπέροχη Κυριακή!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Κατερίνα μου! Να'σαι καλά!
      Φυσικά λόγω δουλειάς και σπουδών αυτά δεν περνούν απαρατήρητα!
      Φιλιά πολλά!
      Καλή εβδομάδα εύχομαι!

      Διαγραφή
  10. Καλημέρα κ Καλή Κυριακή Αριστούλι!
    Δυστυχώς υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις και είναι τόσο κρίμα να υπάρχει τέτοια σχέση απόστασης και φόβου ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς. Είναι πραγματικά δυστυχές να μην αντιλαμβάνονται οι γονείς που οδηγούν τέτοιου είδους σχέσεις, πόσα χάνουν και πόσο κακό κάνουν με το να μην εμπνέουν τα παιδιά τους να γίνουν ανεξάρτητοι άνθρωποι και δυνατοί...
    Πολύ χαίρομαι που μας έδωσες μια τέτοια ιστορία με βαθιά νοήματα!
    Πολλά φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς υπάρχουν κι αυτό είναι το άσχημο Κατερίνα μου!
      Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα κορίτσι μου γλυκό! ♥

      Διαγραφή
  11. Καλημέρα!
    Υπέροχη η γραφή σου... απέδωσες πολύ πετυχημένα και ρεαλιστικά το θέμα που επέλεξες να θίξεις.
    Η φράση που κλείνει το κείμενό σου είναι μεγάλη αλήθεια: όταν για χρόνια δεν σου έχουν αφήσει το περιθώριο για πρωτοβουλίες και επιλογές, είναι πολύ δύσκολο, ακόμη κι αν αποκτήσεις την ελευθερία σου, να βρεις τη δύναμη και τους τρόπους να την εκμεταλλευτείς.
    Δεν ξέρω ποιοι μηχανισμοί κρύβονται πίσω από τις πράξεις μιας τέτοιας μάνας και να σου πω την αλήθεια, ποτέ μου δεν κατάλαβα τι κερδίζει με αυτή τη συμπεριφορά (η ίδια, "ευνουχιστική" συμπεριφορά, παρατηρείται να εφαρμόζεται εξίσου και σε άνδρες, δυστυχώς). Όπως επίσης ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτό το θέμα με τον πληθυντικό. Έχω ακούσει παιδιά να μιλούν έτσι στους γονείς τους (σίγουρα όχι από δική τους επιλογή) και δεν μου άρεσε καθόλου, για μένα δείχνει τεράστια αποξένωση - όχι σεβασμό.
    Καλή Κυριακή, φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που άρεσε η γραφή μου Έλλη μου αλλά όχι το θέμα που είναι απαράδεκτο και παράδειγμα προς αποφυγή!
      Πολύ πιθανό είναι η έλλειψη αγάπης με την οποία μεγάλωσε αυτή η μάνα!
      Ο πληθυντικός είναι δείγμα ηλιθιότητας και μόνο!
      Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα εύχομαι!

      Διαγραφή
  12. Εντάξει, προσκυνώ σε!!!! Σε διάβασα εις διπλούν, να σε χορτάσω!!!

    Πολύ μου άρεσε που καταπιάστηκες μ' αυτό το θέμα (αχ, αυτό το μυαλό σου!!), και ξεδίπλωσες τόσο όμορφα πικρές αλήθειες.

    Αυτή την αρρωστημένη σχέση μάνας-κόρης (και που συνήθως τέτοιες γυναίκες εξουσιάζουν κι ευνουχίζουν και τον άντρα τους) την ζω μέσα από μια συμφοιτήτριά μου, και μου σφίγγεται η καρδιά. Τοξικές προσωπικότητες, που λειτουργούν σαν ακουαφόρτε, διαβρώνοντας και γεμίζοντας τρύπες και μπαλώματα την εύθραυστη ψυχή των παιδιών τους, καθιστώντας τα "ανάπηρους" ανθρώπους ποικιλοτρόπως. Δύσκολη κατάσταση. Και δυστυχώς, δεν είναι τόσο εύκολο να ξεφύγει κανείς απ' τον ιστό του γονιού-αράχνης.

    Καλή υπόλοιπη καλλιτεχνική Κυριακή!!! ^_^

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά μικρό μου πόνι!
      Ήθελα να γράψω ευθυμογράφημα ή να θίξω αρρωστημένες σχέσεις. Δεν μου έβγαινε το σατυρικό και προτίμησα κάτι που αγαπώ: να θίγω τα κακώς κείμενα!
      Τα λόγια σου (για να περιγράψεις τις σχέσεις αυτές) το λιγότερο εκπληκτικά!
      Φιλάκια πολλά! :))))

      Διαγραφή
  13. Aριστέα δεν θα μπορούσες να αποδώσεις πιο αριστουργηματικά, το σύγχρονο Κωσταλέξι που βιώνουν ακόμα και σήμερα, πολλά παιδιά (που μόνο ηλικιακά έχουν ενηλικιωθεί). Συγχαρητήρια κι από μένα, για την ανατριχιαστική σου διήγηση. Τα έντονα συναισθήματα και την απόγνωση που μας μετέφερες. Έχεις το χάρισμα να συναισθάνεσαι και το θαυμάζω πολύ αυτό.
    Τελικά, το 2+2=5, είναι μια παγιωμένη συμπεριφορά που αντιμετωπίζουμε τα παιδιά. Όχι μόνο στα σχολεία, αλλά στα ίδια μας τα βλαστάρια.
    Πόνεσε η ανάγνωση σήμερα, αλλά σου ευγνώμων!
    Να'σαι καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με συγκίνησες Μαρία μου! Το να μου δίνεις εσύ συγχαρητήρια με γεμίζει με δάκρυα!
      Να'σαι καλά!
      Σε φιλώ και ΣΛ απίστευτα!

      Διαγραφή
  14. Ένα έντονα δυσάρεστο πνίξιμο ένιωθα όσο το διάβαζα!!!
    Ευχαριστήθηκα όσο τίποτε άλλο αυτό το χαστούκι στο τέλος, μέχρι και τον ήχο άκουσα!!!!
    Ρεαλιστικότατη η γραφή σου και γεμάτη ενσυναίσθηση!!!

    Δε θα σχολιάσω παραπέρα, μια και με έχουν καλύψει όλοι οι προηγούμενοι φίλοι. Είναι περιττό να επαναλαμβάνω.
    Θέμα που πονάει, Αριστέα μου, αρκετό κόσμο ακόμα και σήμερα!!!
    Φιλιά πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ ήταν φανταστικό χαστούκι! Πόσο θα ήθελα κι εγώ να ήταν αληθινό!!!
      Να'σαι καλά χαρά μου!!! Χαίρομαι που άρεσε η γραφή μου!
      Καλή εβδομάδα εύχομαι Γλαύκη μου!
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  15. Μικρό μου, ΕΓΡΑΨΕΣ!!!!!!!!!!
    Βαθιά υπόκλιση στη δύναμη της πένας σου!!!!
    Φιλιά ΚΑΤΑΜΟΥΤΡΑΑΑΑΑΑΑΑ και καλή σου εβδομάδα!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά ομορφιά!
      Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα! ♥

      Διαγραφή
  16. Το διάβασα, το ξαναδιάβασα...
    Ααχ...όταν η κτητικότητα και τα παράγωγά της παίρνουν όμηρο την αγάπη(στην καλύτερη περίπτωση)...δεν ξέρει κανείς τι θα αντικρίσει...
    Πόσο αληθινή η τελεταία σου φράση...
    "Πόσο συνηθίζει αλήθεια ο σκλαβωμένος τις αλυσίδες του, πόσο έχει ανάγκη να ακούει το θόρυβο τους με τα χρόνια....."

    Καλό απόγευμα Αριστέα μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σοφία μου χαίρομαι που άγγιξε και προβλημάτισε η ιστορία μου!
      Μακάρι να είναι παράδειγμα προς αποφυγήν!
      Να'σαι καλά!
      Φιλιά πολλά !
      Καλή εβδομάδα εύχομαι!

      Διαγραφή
  17. "Για της μάνας την αγάπη
    λέει πως είναι φυλακή
    δίχως κάγκελα και πόρτα
    κι όμως μέσα μας κρατεί..."
    Γράφει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, στο τραγούδι του "της Αγάπης το Βιβλίο"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννούλα μου γλυκιά, σε ευχαριστώ για τους στίχους που άφησες εδώ!
      Φιλάκια πολλά και καλή εβδομάδα !

      Διαγραφή
  18. Θα συμφωνήσω με τον Πέτρο ο κυρ Μιχάλης δεν μπορούσε να της δώσει ένα φούσκο!!
    Πέρα από την πλάκα δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν την δύναμη να πουν όχι και σηκώσουν το ανάστημά τους επειδή όμως το έχω δει αν βρεθεί κάποιος να τους σπρώξει λίγο ίσως και να τα καταφέρουν!
    Πολλά φιλιά Αριστάκι μου πολύ με πόνεσε η ιστορία σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμ δεν μπορούσε! Δεν τον έπαιρνε! Κι από την άλλη νομίζεις ΄τι η ηλικιωμένη μαμά θα καταλάβαινε;
      Φιλιά πολλά Ελενάκι μου!
      Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  19. Αριστέα μου πόση ώρα προσπαθώ να σου στείλω!! Βρέχει σήμερα κι είχα θέματα με το διαδίκτυο...
    Διάβασα και την ιστορία της νεραϊδένιας Χριστίνας πριν και την δική σου κι είναι τόσο ζωντανό πια αυτό το καφενείο!! Οι ανθρώπινες ιστορίες έχουν την τιμητική τους!!
    (Τηλεπάθειά μου εσύ!!).
    Μας έβαλες στο ψυχισμό της κόρης και με το διάλογο και με τις σκέψεις που κάνει.. Φυσικά κι υπάρχουν άπλετα τέτοια παραδείγματα γύρω μας, γι αυτό πονάει τόσο η ιστορία σου.. Που χάνεται η ζωή και τα όνειρα άδικα, που αντί να σου δώσει το σπίτι φτερά σου βάζει βαρύδια στα πόδια.. Κι η τελευταία σου φράση νομίζω είναι όχι ράπισμα, μαστίγιο είναι. Γκιλοτίνα.
    Αχ πόσα κρίματα κι εγκλήματα καθημερινά...
    Σε φιλώ γλυκά μπουκλί μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η Μαράι είχε την καλύτερη έμπνευση όταν πρότεινε τις Ιστορίες του καφενείου!
      Μη σου πω ότι θέλω να της καθιερώσω μία κάθε μήνα!
      Ευκαιρία να γράφω ψάχνω! :)))
      Και να έχεις δίκιο για την τηλεπάθεια που είχαμε! Εξαιρετικό και το δικό σου θέμα!
      Τα φιλιά μου και την αγάπη μου ♥
      Καλή εβδομάδα Μαρλέν μου! ♥

      Διαγραφή
  20. Καταπιάστηκες με ένα πολύ σημαντικό θέμα με πολύ ωραίο τρόπο. Έχω γνωρίσει δεσποτικές μητέρες που ευνουχίζουν τα παιδιά τους, προβάλλοντας σε αυτά τη ματαιοδοξία τους ή χρεώνοντάς τους τις προσωπικές τους αποτυχίες. Δε νομίζω ότι καταλαβαίνουν τι προκαλούν. Και υπάρχουν παιδιά που όταν έρθει η ώρα και νιώσουν ότι μπορούν να σταθούν στα πόδια τους επαναστατούν και ξεφεύγουν. Κι αυτό είναι το υγιές. Δυστυχώς όμως υπάρχουν και παιδιά, σαν την κόρη που περιέγραψες, που δεν τολμούν να σπάσουν τις αλυσίδες και καταστρέφουν τελικά τη ζωή τους. Νομίζω ότι είναι και θέμα ιδιοσυγκρασίας. Πάντως, αν λάβουμε υπόψη μας ότι όλοι όσοι σχολιάζουμε εδώ γνωρίζουμε τέτοιες περιπτώσεις, τελικά δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που άρεσε ο τρόπος γραφής Σοφία μου!
      Είμαι σίγουρη ότι λίγο πολύ έχουμε συναντήσει δεσποτικούς γονείς που μας έβγαλαν κυριολεκτικά από τα ρούχα μας!
      Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!
      Καλή εβδομάδα εύχομαι!

      Διαγραφή
  21. Αριστέα, φοβερή αυτή η ιστορία... Διάβαζα και παρακαλούσα να σπάσει τα δεσμά της η κόρη, αλλά η κόρη δεν το τόλμησε... Πόσα τέτοια παραδείγματα γύρω μας... Γονιών που κλείδωσαν τις ψυχές των παιδιών τους, μόνο και μόνο για να τα διαφεντεύουν... Κι εκείνα έμειναν εκεί και έχασαν ολόκληρη τη ζωή... Τι κρίμα... Να είσαι καλά και καλό βραδάκι! Πολλά φιλιά και...καλή εβδομάδα! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μερσί τρελοκομείο μου! Κι εγώ που έγραφα να τα σπάσει ήθελα! Μα έλα που υπάρχουν τόσο "παιδιά" εκεί έξω που ποτέ δεν τόλμησαν!
      Φιλιά πολλά και χαρούμενη εβδομάδα μάτια μου!

      Διαγραφή
  22. Η υπερπροστασία κι η αυταρχικότητα των γονιών Αριστέα μου, δημιουργεί ένα αίσθημα καταπίεσης και υποταγής ακόμα και στα ενήλικα παιδιά τους,
    αποθαρρύνοντας την αυτοεκτίμηση τους κι εμποδίζοντας την αυτοπεποίθηση τους, ενισχύοντας τη δειλία και τον φόβο τους.
    Κάποιες φορές εκείνα τολμούν μια ατομική εξέγερση, διεκδικώντας μάλλον ανεξαρτησία, αλλά...χρειάζεται μόχθος, δυστυχώς!
    Πολύ σημαντικό το θέμα σου, εξαιρετική η γραφή σου και με σπουδαία επεξεργασία σκέψης! Να είσαι καλά κοπέλα μου και να έχεις ένα όμορφο βραδάκι! Φιλιά πολλά με αγκαλιά!:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Κατερίνα μου!
      Να'σαι καλά χαρά μου!
      Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  23. Με τσάτισε η θείτσα...
    Δεν ξέρω αν είναι αγάπη τελικά. Σαν ανταγωνισμός μου κάνει.
    Ευτυχώς δεν έχω ζήσει τίποτα απ΄αυτά από την μητέρα μου.

    Καλογραμμένη η ιστορία σου. Μπράβο Αριστέα.
    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά και δεν είναι αγάπη αυτή Μαρία μου! Το άσχημο είναι πως ότι κάνουν το κάνουν στο όνομα της αγάπης!
      Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  24. σε θαυμάζω! ή μάλλον σας θαυμάζω, όλους εσάς που μπορείτε και γράφετε τόσο όμορφα! μα...πότε τα προλαβαίνετε όλα;
    προς όλους , μεσα απο σένα Αριστέα μου, συγχαρητήρια απο καρδιάς,
    και συγχαρητήρια και στα σχόλια!
    φιλιά, καλή εβδομαδα, καλή συνέχεια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Βαρβάρα μου!
      Να'σαι καλά χαρά μου!
      Δεν τα προλαβαίνω όλα πάντως! Μένουν πολλά πίσω κι απλά περιμένουν τη σειρά τους!
      Φιλάκια πολλά και καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  25. Αριστεα μου καλημερα!
    Τι να πω για την ιστορια σου!
    Υπεροχη!
    Με αγγιξε πολυ!
    Επισης μου αρεσε που χρησιμοποιησες το πατωμα που θυμιζε σκακι!
    Μου αρεσε που εβαλες την κορη να φανταστει την ελευθερια της.
    Γενικως μου αρεσε παρα πολυ!
    Συγχαρητηρια!

    Καλη εβδομαδα να εχεις! Φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Κικίτσα μου!
      Χαίρομαι που σου άρεσε ( η γραφή μου).
      Φιλάκια πολλά!
      Καλή εβδομάδα τσουπίτσα μου!

      Διαγραφή
  26. Αριστέα εκτός από εξαιρετική πένα νομίζω οτι είσαι καλή σεναριογράφος μα και σκηνοθέτης. Τέτοια κόλπα του σινεμά όπως αυτό το χαστούκι θα έγραφαν υπεροχα στην οθόνη! Μέσα από τη γλαφυρή σου περιγραφή βλέπω σχεδόν μπροστά μου τη κόρη να τρέχει και τον άνεμο της ελευθερίας να της καίει το πρόσωπο... Η ζεστασιά πάνω στα αιωνίως παγωμένα μέλη της την έκαψε χειρότερα από τη παγωνιά των δεσμών της...
    Εγώ είμαι αθεράπευτα ρομαντική και προτιμώ τα happy endings αλλά λίγος πόνος κάνει καλο, μας θυμίζει οτι η καρδιά μας συνεχίζει να δουλεύει!
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ Δέσποινα σαν ταινία είδα την ιστορία μου, ιδίως τη σκηνή που περιγράφεις κι εσύ! Με βοήθησε πολύ στο γράψιμο! :)))
      Κι εμένα μου αρέσουν τα χάπι έντς αλλά λατρεύω κάποιες φορές και τα βαριά θέματα!
      Φιλιά!
      Καλή εβδομάδα εύχομαι!

      Διαγραφή
  27. ο γονεϊκός φασισμός υπάρχει στους δρόμους, στα σπίτια τα κλειστά. σέρνει τις αλυσίδες του το ευνουχισμένο παιδί... το παιδί που δεν τόλμησε? που ποτέ δεν τ' αφήσανε? να ενηλικιωθεί και τα δεσμά να σπάσει.
    η ιστορία σου Αριστούδι μου, η τόσο καλογραμμένη, χαστούκι ηχηρότατο είναι...
    καλημέρα γλυκό μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Βίκυ μου γλυκιά!
      Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα ! ♥

      Διαγραφή
  28. Πωπω βρε Αριστεα μου με μαυρισες... Ποσες και ποσες ζωες δεσμιες, αλλες στους γονεις, αλλες στους συζυγους, αλλες στα παιδια... κι εκεινα τα πρεπει πια, ποσο αποπνικτικα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζητώ συγγνώμη που σας στενοχώρησα αλλά μερικές φορές πρέπει να θίγονται και τέτοια θέματα!
      Φιλιά πολλά πεταλουδίτσα μου γλυκιά! :)))

      Διαγραφή
  29. Πολύ γλαφυρή η ιστορία σου, Αριστέα. Και με κάποιες λεπτομέρειες εξαιρετικές (από τις πιο διεισδυτικές, η περιγραφή της εξωτερικής εμφάνισης μάνας και κόρης).
    Για εμένα, γονέας είναι εκείνος που έχει και θέλει να δώσει, όχι να πάρει. Δυστυχώς, όταν άνθρωποι με ελλείμματα γίνονται γονείς, τα παιδιά τους είναι που υποφέρουν. (Μου ήρθε τώρα στο μυαλό η ανάγκη του βρέφους να καθρεφτίζεται στο βλέμμα της μητέρας του, για να αποκτήσει την πρώτη εικόνα του εαυτού του. Τι βλέμμα θα έριξε στην κόρη της, όταν εκείνη ήταν μωρό, η μάνα της ιστορίας;)
    Ένα ασυλοποιημένο, κατά κάποιο τρόπο, πλάσμα είναι η κόρη. Οπότε, είναι απόλυτα αναμενόμενο να πανικοβάλλεται στη σκέψη της ελευθερίας. Γιατί είναι εντελώς αληθινό αυτό που σημειώνεις στο τέλος: "Πόσο συνηθίζει αλήθεια ο σκλαβωμένος τις αλυσίδες του, πόσο έχει ανάγκη να ακούει το θόρυβο τους με τα χρόνια....." Αυτές οι αλυσίδες καταντούν να είναι η ασφάλεια και η παρηγοριά του, αυτό είναι το οικείο που τον καθησυχάζει. Θλιβερό, αλλά ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι πολύ για το σχόλιο σου Διονυσία μου!
      Έθιξες πολύ σωστά το τι προκαλεί αυτή την απαράδεκτη συμπεριφορά του δεσποτισμού: άνθρωποι με ελλείμματα, με ανικανοποίητα οι ίδιοι, βασανισμένοι, που δεν έμαθαν ποτέ να γλυκαίνουν ούτε αγαπήθηκαν...πώς να δώσουν σωστά αγάπη;
      Μου άρεσε και η λέξη που επέλεξες για την κόρη :ασυλοποιημένο (πλάσμα).
      Σε ευχαριστώ πολύ για όλα! Να'σαι καλά!
      Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  30. Με ανατρίχιασες, Αριστάκι μου...
    Τί άλλο να γράψω?
    Μπράβο, κούκλα μου! Πολλά ειλικρινή μπράβο!
    Καλή εβδομάδα!
    ΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φιλάκια πολλά Συριανό τρελοκομείο μου!
      Καλή εβδομάδα να έχεις κι εσύ! ♥

      Διαγραφή
  31. Μου θύμισες την ιστορία με τον ελέφαντα και τον πάσσαλο, του Χορχέ Μπουκάι.
    Κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο συνηθισμένοι στα δεσμά τους που από κάποιο σημείο και μετά τα θεωρούν και φυσιολογικά & αν παρ΄ελπίδα, τους δοθεί με κάποιο τρόπο η ελευθερία τους, δεν θα ξέρουν τι να τη κάνουν.
    Τέτοιοι γονείς δεσποτικοί, έχουν κλέψει στα παιδιά τους, το σημαντικότερο, τα φτερά να πετάξουν στη δική τους ζωή. Υπέροχα αληθινή ιστορία και ακόμα μια φορά ειλικρινά, μπράβο σου! Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι έχεις δίκιο Γεωργία μου : θυμίζει έντονα τον αλυσσοδεμένο ελέφαντα! Πού να γκρεμίσει το πασαλάκι της η κόρη όταν έμαθα μια ζωή εκεί δεμένη ( στη φούστα της μητέρας;)
      Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
      Φιλιά πολλά! :)

      Διαγραφή
  32. Τραγικα ανυποστατες φιγουρες
    και οι δυο.
    Κι ομως τοσο καθημερινες.

    Salute!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι όμως τόσο καθημερινές ( ίσως και δίπλα μας!)
      Φιλιά πολλά αγριομελένια μου!
      Καλή εβδομάδα εύχομαι! :)

      Διαγραφή
  33. Το μπράβο Αριστέα μου, από μένα είναι για τον εξαιρετικό τρόπο που κατάφερες να μας κάνεις να μπούμε στη θέση αυτών των δυστυχισμένων γυναικών, γιατί μόνο μια καταπιεσμένη και δυστυχισμένη μάνα, μπορεί να καταφέρει να ευνουχίσει με αυτό τον τρόπο το παιδί της...πληθυντικός, προξενιά, απόρριψη, μείωση... βασικά παντελή έλλειψη αγάπης... και χωρίς αγάπη, κανένας δεν ανθίζει...
    ΑΦιλάκια πολύ τρυφερά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Στεφανία μου! Χαίρομαι που σου άρεσε ο τρόπος γραφής μου!
      Δεν μου ήταν εύκολο να γράφω για τόση έλλειψη αγάπης.
      Φιλιά πολλά κι από καρδιάς!

      Διαγραφή
  34. Ωραία η ιστορία σου και αρκετά αληθινή μπορώ να πω...αν και η λύτρωση για μένα θα ερχόταν αν το χαστούκι ήταν αληθινό και η κοπέλα ξεπερνούσε τους φόβους της....και φυσικά πολύ νωρίτερα σε ηλικία!!!
    Καλή σου εβδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μερικές ιστορίες δεν έχουν λύτρωση! Ας γίνονται λοιπόν παράδειγμα προς αποφυγήν!
      Χαίρομαι που σου άρεσε Ωραιοζήλη μου!
      Φιλιά και καλή εβδομάδα κοπέλα μου! ♥

      Διαγραφή
  35. έχω γνωστή μου περίπτωση που ζει έτσι...οι γονεις της δεν τη μειωνουν με τα λόγια τους ,αλλά δεν την αφήνουν να φυγει απο το σπίτι ,ενω μπορεί....κολλημένη κι αυτή....πολύ ωραία η ιστορία σου!
    καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μερσί Νάσια μου! Χαίρομαι που σου άρεσε!
      Φιλιά και καλό ξημέρωμα! :)))

      Διαγραφή
  36. Ψυχογράφημα η υπέροχη ιστορία σου , Αριστούλα μου !!!! Γράφεις υπέροχα !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ πολύ Νίκη μου!
      Καλή σου μέρα και πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  37. Πόσο ωραία ταιριάζει η νεράιδα Loreena με τις αναρτησεις σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Να πιάσουμε το ΠΡΕΠΕΙ από το Ιωτα και να το ξεφλουδίσουμε ίσαμε το Πι (Ο.Ελυτης) και από την άλλη η ζωή είναι τόσο μικρή που δεν υπάρχει χρόνος γιά σκάκι. Υπέροχο με έντονα φουρτουνιασμένα συναισθήματα που πραγματικα φοβάσαι την μπουνάτσα όποτε κι αν αυτή έρθει!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Δημήτρη!
      Λατρεμένοι οι στίχοι του Ελύτη!
      Σε ευχαριστώ πολύ για όλα!
      Να έχεις μια υπέροχη μέρα!

      Διαγραφή
  39. Σπουδαια μηνυματα η ιστορια σου
    Με ποσα πρεπει "φευγει" η μικρη ζωη μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Velvet!
      Ήθελα να έχει κάτι να πει η ιστορία μου! Χαίρομαι αν το πέτυχα!

      Διαγραφή
  40. Ξαναπερνάω και διαβάζω ξανά και ξανά τις ιστορίες, αυτά τα διαμάντια που προέκυψαν χάρη στην ιδέα της Μαριας και τη δική σου,διαπίστωσα ότι ο πρώτο μου σχόλιο δεν εμφανίστηκε,,,,,,,ξαναγράφω λοιπόν για τον συγκλονιστικό τρόπο που διαχειρίστηκες ένα τόσο αιχμηρό θέμα,,,,,οι τυραννικοί γονείς, τα παιδιά θύματα,,,,,,με πόνεσες, με καθήλωσες, με γοήτευσες,,,,Αριστέα μου με σεβασμό υποκλίνομαι,,,
    ,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κλαυδία μου τα λόγια σου με τιμούν! Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!
      Να'σαι καλά!
      Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή